Poniedziałek rano, 5 luty 2007. Koniec. Cisza. Nie słychać już setek psich głosów, warkotu skuterów. Wokół Oberży można bez problemu znaleźć miejsce do zaparkowania samochodu, co przez ostatnie dni było jedynie marzeniem. Dzień jak co dzień o tej porze roku. Nic nie wskazuje na to, że przez ostatnie kilka dni wyścigi psich zaprzęgów opanowały ten kawałek Bieszczad. To był kolejny rok wyścigów w Bieszczadach, w Przysłupiu. Po raz szósty SPRINT Śladem Niedźwiedzia i udana premiera MIDa.

Ten rok był wyjątkowy. Zima zaskoczyła wszystkich i nie zawitała na czas w Bieszczady. Kilka dni przed planowanym terminem Tomek z Radkiem i Maćkiem oraz przyjaciółmi przeżywali katusze, bawiąc się we wróżkę, próbując wyczytać z fusów kawy i prognoz pogody, co się będzie działo pod koniec stycznia. Z fusów na upartego dało się wyczytać intensywne opady śniegu (silna sugestia robi swoje), ale prognozy pogody były nieubłagane. Brak opadów. Trudna decyzja, przekładamy wyścigi o tydzień. Byle tylko zaczęło padać…

No i na własnej skórze przekonaliśmy się, że spełnione marzenia mogą być przekleństwem. W sobotę zaczęło sypać. Delikatnie, później coraz intensywniej, aż po śnieżyce. Na początku radość i decyzja – robimy wyścigi. Ale to było tylko kilka dni do terminu. Znajomi, przyjaciele, wszyscy którzy mogli, zgłosili się do pomocy. I zaczęła się jatka. Kilkudniowa walka o trasy. Kilka skuterów non-stop jeżdżących po wytyczonych trasach. Morderczy przejazd, wydłubywanie maszyn z puszystej warstwy śniegu, która nie zdążyła się uleżeć. Zegar tykał. Kolejny powrót na trasę…., której już nie ma. Intensywne opady śniegu i silny wiatr zniweczyły poprzednie wysiłki. No i znowu darcie trasy. O 3.00 w nocy, po kolejnym powrocie z trasy modły wznoszone do natury. Niech trochę odpuści, zmrozi to co napadało. Da nam szanse. Nie dała.

Czwartek rano. Czas na MIDa (średniodystansowy wyścig psich zaprzęgów w formule non-stop, 81 km). Poprzedniego dnia na odprawie z zawodnikami, dokładne omawianie trasy, uprzedzanie, że nie będzie lekko, omawianie trudnych odcinków. Noc nerwowa. Dalej pada, wieje silny wiatr, minusowe temperatury. Nie wróży to dobrze. Rano wszyscy gotowi do startu, choć pogoda się nie poprawiła. Nikt nie odpadł, nikt się nie wystraszył. Po wypuszczeniu wszystkich zaprzęgów, Tomek jedzie skuterem sprawdzić stan trasy po pierwszym przejeździe. Ujeżdża tylko kawałek trasy, na otwartej przestrzeni zakopuje się, dalej ani rusz. A kto jak kto, ale on zna świetnie „instrukcję obsługi skutera”. Wraca. A my nie mamy żadnego sygnału od zawodników, że coś jest nie tak, że nie da się jechać. No i znowu mamy dowód wyższości 4 łap, nad końmi mechanicznymi. Kolejne potwierdzenie, że wiele lat temu, na Alasce psie zaprzęgi były rzeczywistym, jedynym wybawieniem, łącznością ze światem. Wszystkie zaprzęgi szczęśliwie docierają na metę po pierwszym odcinku. Zmęczone twarze maszerów, psom też dało w kość. Ale gdyby wpadli na metę na luzie, bez oznak wysiłku, jak po majówce, znaczyłoby to, że źle odrobiliśmy lekcje. Nie przygotowaliśmy wyścigu na miarę ich możliwości. Bo przecież przyjechali, żeby sprawdzić siebie i swoje zaprzęgi, po walkę z sobą i naturą. Fakt, natura dołożyła swoje, wywiązała się ze swojego zadania bardziej niż celująco. Wyścig ukończyli wszyscy. Maksymalny czas regulaminowy, na przebycie trasy i postoje to 20 h. Metę zamknęliśmy już o 19.00, po 9 godzinach od rozpoczęcia wyścigu. Hmmm… W przyszłym roku wymyślimy coś nowego. Formuła pewnie ta sama, ale trasa… Już coś tam się błąka po głowach, Radek kombinuje. Jak go znamy, na pewno coś wymyśli… Też nie będzie lekko…